Park nad jeziorem

Ludzie czasami siebie nie doceniają. Powiedział, lecz tym razem patrzył przed siebie.
Ale gdybym był szczery to bym powiedział, iż urody Ci nie brakuje, bez skrupułów. Powiedział nie odrywając wzroku od jeziora, lecz na jego twarzy nie było widać żadnych emocji...

Masz, racje - powiedziała, przyglądajac się mu. - Opowiesz mi, coś o sobie? - zapytała.

Nie ma tutaj nic do opowiadania. Przed jego oczami błysnęły wspomnienia, które próbował wyrzucić poprzez potrząsanie głową.

Jeżeli, nie chcesz mówić o tym, nie bedę nalegać... - powiedziała, kładąc delikatnie rękę, na jego ramieniu.

Nie przeszkadzało mu, iż Bell położyła rękę na jego ramieniu.
Poczuł jej ciepło nawet pod kurtką. Zaczął głęboko rozmyślać, co nawet było widać na jego twarzy.

Przybliżyła do usta do jego ucha - O czym tak myślisz? - szepnęła pytająco. Przygladała się mu zagryzając wargę.

Wahał się przez chwile, po czym w końcu powiedział:
O równowadze świata. Przyznał z lekkim skrzywieniem, co widać było na jego twarzy.

Na pewno? - zapytała - Nie o czymś innym? - westchnęła ubierając swoją bluzkę i spodnie. - Masz dziewczynę?

Myślę o tym, o czym Ci przed chwilą powiedziałem... Czemuż to miałby kłamać? To już pytanie do Isabell, a nie do niego.
Nie. Rzucił krótko i bez interesownie.

A szukałeś? - pytała się dalej. Obserwowała go, usiadła bliżej niego. Ubrała kurtkę. Strasznie było jej zimno.

Nie, nie przybieram do tego wagi. Powiedział po dłuższej chwili. Spojrzał na nią.

No to nie wiesz co tracisz, zobaczysz. Kiedyś powiesz, że Ci brakuje dziewczyny - powiedziała lekko rozbawiona.

Może... Mruknął, zamrugał szybko. Nagle zaczęło padać, coraz mocniej i mocniej, aż w końcu była ulewa.
Powoli wstał.
Może gdzieś pójdziemy? Podał jej rękę, aby pomóc jej wstać.

Nie czekała anie chwili dłuzej, złapała go za rękę. zaczęła z nim biec za rękę. Nagle dkneli się na bardzo małą Chatkę, weszła do niej.

Wszedł za nią, lecz docelowo nie zamykał drzwi za sobą.
Usiadł na starym krześle.